Richard Kluwen Europees Kampioen

Het EK van 2021 in Portugal was een toernooi wat ik dit voorjaar niet op mijn agenda had staan.

Na mijn stamceltransplantatie van afgelopen winter/voorjaar was voor mij dit jaar eigenlijk afgeschreven. Ik merkte echter dat mijn lijf sterker was dan gedacht. Mijn revalidatie gaf goede resultaten en lukte het me toch ook weer om een balletje te slaan op de driving range van Prise d’Eau. Half juni, vier maanden na mijn behandeling, had ik alweer een paar keer een rondje gelopen. Toen eind juni de vraag van de NGF kwam, of ik het EK kon spelen om mijn titel te verdedigen, heb ik het hier best even over moeten hebben met mijn gezin. Zeker omdat mijn revalidatie nog niet klaar was en de reis en het toernooi best vermoeiend zijn. Uiteindelijk heb ik besloten om te gaan. Wetende dat mijn concurrentie het zou “ruiken” als ik zwakker zou zijn, heb ik in ieder geval aan de buitenkant de schone schijn opgehouden. We mochten op een hele mooie baan spelen, namelijk O’Connor Jnr.

De fairway voelde als een kussen en de greens waren zacht. Al met al de ideale omstandigheden om goede scores neer te zetten.

Na de eerste dag was mijn verbazing groot dat ik bovenaan het scorebord stond na een rondje van 87. Zeker omdat de paragolfers tijdens dit toernooi van rood speelden en dus af en toe een par zeker g

een uitzondering was.

De tweede dag begon ik met een voorsprong van 6 slagen en was de druk er nog steeds, mede omdat ik wist dat de concurrentie echt beter kon golfen. Dit gebeurde dan ook. Mijn directe concurrent kwam binnen met een rondje 85. Nu moet ik wel zeggen dat ik natuurlijk goed wilde spelen maar gelukkig niet het “moeten” gevoel had. Ik was al zo blij dat ik aan het toernooi mee kon doen. Doordat ik dit gevoel had heb ik de twee

de dag relaxed kunnen spelen en een score van 82 kunnen noteren. Bij binnenkomst was mijn voorsprong dus 9 slagen geworden. Dit kon dus bijna niet meer fout gaan.

Het leuke was dus dat ik op de eerste teebox op dag drie toch iets van spanning voelde. Ik had het geluk dat ik toch mijn spel iets bij elkaar heb kunnen houden waardoor mijn concurrent een haast onmogelijke taak kreeg. Dit resulteerde er dan ook in dat hij met een score van 94 slagen binnen kwam. De 83er die ik de laatste dag nog speelde was dus ruim voldoende om mij de komende twee jaar weer Europees kampioen te mogen noemen. Na afloop heb ik toch even een moment van reflectie gehad en mijzelf echt zo ongelofelijk dankbaar gevoeld. Wat ik afgelopen jaar heb meegemaakt met mijn gezin en vrienden is zo bijzonder geweest dat ik nog dankbaarder ben met het leven dat ik mag leiden. Dank jullie allen!